Staat en kerk opnieuw getrouwd?

Sinds jaar en dag is er in ons land scheiding van kerk en staat. Beide hebben hun eigen invloedssfeer. De een mag de ander niet overheersen en beide mogen niet samenvallen. Alles lijkt in orde. Af en toe hoor je een verontwaardigd gemompel wanneer een christelijke partij ook maar een beetje een beroep lijkt te doen op de christelijke bronnen van haar christelijke normen en waarden. Maar over het algemeen lijken die christelijke partijen zich koest te houden.

Ze blijven braaf in hun hok en doen zoveel mogelijk wat de geseculariseerde staat van hen verwacht: een stukje rechts zitten van de morele status quo, eerder het humanistische waardensysteem bevestigend dan een kritisch alternatief biedend. Ze kunnen ook niet anders, want de scheiding van kerk en staat is heilig. Daar mag niet getornd worden. Scheiding van kerk en staat betekent: politiek zonder religie. En daar zit ‘m het probleem.

Waar de scheiding van kerk en staat oorspronkelijk godsdienstvrijheid moest waarborgen, heeft die scheiding nu geleid tot het verdringen van elke vorm van religie in de politieke arena. Waar scheiding van kerk en staat oorspronkelijk juist de vrije uiting van godsdienst op politiek vlak mogelijk maakte door een dominantie van de staat door één georganiseerde religie te verbieden, leidt diezelfde scheiding nu tot uitsluiting van godsdienst zo niet tot onderdrukking ervan.

Bij dit alles vindt er een discriminatie van wereldbeschouwingen plaats. Confessioneel bepaalde wereldbeschouwingen worden buitengesloten van inmenging in de politiek terwijl seculiere levensbeschouwingen vrije toegang hebben om hun ideeën door te drukken. Dat alles op grond van een vermeende non-religieuze objectiviteit.

Zo legt het humanisme met het argument van de scheiding van kerk en staat het zwijgen op aan confessionele groepen en drukt vrijwel zonder enige belemmering zijn eigen agenda door. De scheiding tussen kerk en staat lijkt weer ongedaan gemaakt. Alleen is het woord ‘kerk’ vervangen door ‘humanisme’. Een nieuwe intolerantie lijkt geboren. Meer hierover hier.

Reeds eerder gepubliceerd op opiniesite habakuk.nu