'Geslacht' om het verkeerde geslacht

’In Zweden mogen vrouwen hun baby laten aborteren als ze het geslacht van de vrucht weten en daar niet tevreden mee zijn. Als ze liever een jongen hebben, terwijl uit echo’s blijkt dat de vrucht een meisje is (of andersom) is abortus dus toegestaan. Dat blijkt uit een uitspraak van de Nationale Gezondheidsraad in Zweden’, aldus Manna-vandaag.nl [http://www.manna-vandaag.nl/?post=5533].

Zoals zo vaak wordt ook hier de beslissing verhuld achter de mooie taal van de jurisprudentie die (heel onschuldig en te goeder trouw) een reeds bestaande wet interpreteert. Het niet nader gedefinieerde woord „nood” wordt verruimd omdat in het geval van een onvervulde dochter- of zoonwens duidelijk sprake is van nood. Ook in de Nederlands wet is ‘nood’ niet nader gedefinieerd in de abortuswetgeving.

Dit soort taalgebruik verhult echter een enorme verschuiving in de levensbeschouwing en morele opvatting van hen die spreken. Deze verschuiving kan ongemerkt z’n gang gaan omdat het zich verschuilt achter een reeds bestaande definitie of formulering. Er is een gevoel van onbehagen bij het aanhoren ervan, maar alles lijkt in orde.

Mensen worden altijd boos wanneer de vergelijking wordt gemaakt met nazi-Duitsland waar op grote schaal de onvolmaakten (en ongewensten) ‘weg-geëuthanaseerd’ werden net zoals ze hier geaborteerd worden. Maar waar is de bottom-line? Waar zeg je: ‘Tot hier toe en niet verder!’? Waar is uiteindelijk het onderscheid dat de nazis tot monsters maakt en ons bestempelt als welwillende onschuldigen?

Het ligt in de aard der zaak dat de vergelijking met de nazis getrokken. Ik trek drie lijnen.

Het recht van de zwakken wordt opgeven ten behoeve van het gemak van de sterke. Als bij abortus het recht van de sterkste gerationaliseerd kan worden, is er geen reden waarom bijvoorbeeld dictatorschap niet gerationaliseerd zou kunnen worden. Hoe ver het er ook vanaf lijkt te staan ook daar geldt het recht van de sterkste.

Ten tweede de herinterpretatie van juridische formuleringen en ethische normen zal altijd doorgaan. Altijd is dat ene woord wel op te rekken of van toepassing te laten zijn in die ene situatie of voor die ene groep. Of het nu om de ‘nood’ van de Finse vrouw gaat of het ‘nationaal belang’ bij het vervolgen van de joden door de nazi’s.

En ten derde het eufemistische taalgebruik waarmee dit gebeurt. Er is altijd een manier om het objectief verkeerde te verdoezelen, het mooi te praten en te laten klinken alsof het het tegenovergestelde is van wat het zegt. Propaganda is niet ver. Voor alles is er een ‚entlösung’.

Daarom heeft de manier waarop wij omgaan met goed en kwaad en met de zwaksten in ons midden in principe de potentie om veel dieper te zakken dan het nazisme ooit kwam. Immers het nazisme werd op een bepaald moment gestopt, maar wie stopt ons in onze grenzeloze eufemismen en heilloze herinterpretaties bij het vertrappen van de zwakke? De verdrukten kunnen niet in opstand komen of zich verenigen in verzet.

Eerst was er abortus wanneer het leven van de moeder in gevaar was. Toen kwam er abortus voor verkrachtte vrouwen. Toen abortus in noodgevallen, toen abortus van zwaargehandicapte foetussen, toen abortus van foetussen met een hazelip en Down-syndroom foetussen. Nu worden ze in Zweden gedood vanwege het verkeerde geslacht. Wat volgt? Wie volgt?

Ergens is een grens gepasseerd: de vrouw werd baas in eigen buik. Maar de foetus is niet baas over eigen buik, of eigen hersenen, of eigen ledematen geworden en heeft het recht om te leven verloren. De foetus is een parasiet die zich voedt met de levenssappen van de moeder. Ongevraagd eist de ‘aanvaller’ de buik op en legt beslag op de toekomst van een moeder die slachtoffer is.

Moloch is wakker geworden. Hij ruikt bloed en hongert naar mensenvlees. Meer, meer. En te eten zal hij krijgen zolang wij doorgaan met onze herinterpretaties en eufemismen om ons egoïsme te bevredigen.