Het is weer raak!

Het is weer eens een keer goed raak. Een man heeft in Wilmington vlakbij Los Angeles zijn hele gezin doodgeschoten. We huiveren bij het zien van de duistere kant van onze medemens en eigenlijk onszelf: 'Zou ik tot zoiets in staat zijn?'

Het probleem doet zich niet alleen voor in Amerika waar Pistolen Pauljte nog gemakkelijk aan een schietijzer kan komen. Ook hier spelen zich lugubere taferelen af (Dendermonde vorige week, Finland '07 etc.). In Nederland hebben we zelfs moeders die hun kinderen van kant maken en in de tuin begraven.

Is de oplossing te vinden in strengere wetten t.a.v. het bezit van vuurwapens? Het zal ongetwijfeld helpen, maar is vuurwapenbezit het probleem? Met al die 'rare' mensen die van die 'rare' dingen doen is altijd wel iets anders aan de hand. Soms staan ze bekend als labiel, soms slaan ze plots door bij iets 'ergs' als het verlies van een baan of vermeend overspel. Soms speelt een broeierige frustratie jegens de medemens gevoed door morbide muziek of film (denk aan Columbine Highschool) een grote rol.

Restrictieve wetten, zoals het beperken van vuurwapenbezit, en repressieve maatregelen, zoals harder straffen, kunnen ogenschijnlijk een oplossing voor het probleem bieden. Uiteindelijk verhullen ze echter een dieperliggend en groeiend probleem.

De westerse mens wordt onder invloed van secularisatie en individualisering steeds verder losgeweekt uit zijn sociale structuren die vastigheid boden. Hij wordt losgewrikt van zijn fundament van vaststaande waarden en normen. De excessen houden onze cultuur een spiegel voor van een toekomstig zelfbeeld.

Aan de randen zien we onze beschaving afbrokkelen. We ontkennen de symptomen echter en denken het probleem op te lossen door de brokstukken als incidentele miskleunen te beschouwen en heilig te geloven in ons eigen vermogen onszelf tot norm te zijn. Straks is is er nog een dicatuur nodig om een op grote schaal losgeslagen mensheid in toom te houden, zou je bijna denken.

Tenzij de mens opnieuw een intrinsieke en onvervreembare normering hervindt. Intrinsiek, omdat het van binnenuit moet komen, uit het hart en niet van buiten opgelegd. Onvervreembaar, omdat het niet een normering mag zijn die cultureel bepaald is, maar universeel geldig is voor alle mensen van alle tijden. Een bijbels perspectief biedt ons beide: God als objectieve boven de mens staande morele wetgever, die tegelijk deze wet op ons hart schrijft zodat we die wet van binnenuit willen en kunnen doen.

Deze column is eerder gepubliceerd op opiniesite Habakuk.nu