Thursday, September 25, 2008

De uitdaging van de islam (II)

In het tweede deel over de uitdaging van de islam zullen we onze aandacht richten op het politieke aspect. De islam is in Nederland nog niet een politieke grootmacht. Dit kan veranderen. Maar nu reeds spelen de levensbeschouwelijke aspecten die ik in deel I noemde een grote rol in het politieke debat. Het is voor confessionele politici soms heel lastig om aan te geven wat christenen onderscheidt van moslims. Moet er een beroep gedaan worden op de historische verbondenheid van het christendom met de westerse beschaving? Waar vinden we neutrale grond om de christelijke positie ten opzichte van de islam te verdedigen? We zien dat wetgeving die op een of andere manier te maken heeft met het islamvraagstuk ook altijd de christenen in Nederland raakt.

Waar zit het probleem? Het seculiere denken probeert neutrale objectieve definities te formuleren waarmee wetten kunnen worden vervaardigd die universeel geldend en niet-discriminerend zijn. Daarmee worden christendom en islam altijd in hetzelfde hokje gestopt. Dat heeft te maken met het feit dat het post-christelijke humanistische westen religies beschouwt als subjectieve wereldbeschouwingen die niet toetsbaar zijn, terwijl datzelfde humanisme blind is voor de eigen wereldbeschouwelijke vooroordelen.

Wanneer wij als christenen in de politiek een inperking van de islam bepleiten (in wat voor vorm dan ook) maakt dit tevens de weg vrij naar een zelfde inperking van het christendom. Immers, beide zijn religies en moeten gelijk behandeld worden. Indien bepaalde aspecten van de islam niet getolereerd worden, dan ook niet diezelfde aspecten van het christendom. Wij kunnen terecht vragen: maar waarom dan wel het humanisme?

Het lijkt soms wel dat het voor het seculiere westen niet uitmaakt dat er grote onderliggende verschillen zijn tussen christendom en islam. Het christendom heeft mede aan de wieg gestaan van democratie, terwijl de islam zich altijd zal inzetten voor het vestigen van de Umma, het islamitische wereldrijk waarin geen vrijheid van meningsuiting bestaat. Christendom leidt tot politieke vrijheid voor andersdenkenden; de islam leidt tot repressie van andersdenkenden.

Hoe moeten christenpolitici in een humanistische cultuur vormgeven aan een christelijke politiek die deze valkuil van een pluralistische behandeling omzeilt? Opnieuw: heeft u suggesties om dit concreet handen en voeten te geven?

Reeds eerder gepubliceerd op opiniesite habakuk.nu

2 comments:

Anonymous said...

"terwijl de islam zich altijd zal inzetten voor het vestigen van de Umma, het islamitische wereldrijk waarin geen vrijheid van meningsuiting bestaat."

Haha, de grote boze Umma komt weer om de hoek kijken. Laat mij jouw vertellen dat streven naar 1 umma al sinds de Middeleeuwen niets meer is dan een fata morgana. Een illusie dus die bij tijd en wijlen extra aangewakkerd wordt door politieke leiders en dus ook een zuiver politiek doel dient. De gewone moslimman heeft zich allang bij neergelegd dat het realiseren van een algehele umma mission impossible is.


"Christendom leidt tot politieke vrijheid voor andersdenkenden; de islam leidt tot repressie van andersdenkenden."

En hoe verklaar je dan de Gouden Diaspora en de culturele bloei dat het Iberisch schiereiland doormaakte nadat het veroverd is door moslims?

Yossman said...

Islamitische culturen zijn in staat tot culturele bloei. In veel islamitische landen worden mensen van een ander geloof onderdrukt. In sommigen van deze landen wordt andersgelovigen het leven totaal onmogelijk gemaakt.

- Hierna niet meer anonym reageren a.u.b.