De vallende torens

Ergens in de herfst van 2007 had ik een droom. Ik stond met mijn vrouw en dochter in een bekende straat in mijn geboortestad in het Zuiden van Nederland. Naast mij zag ik een heel hoge stellage staan waar bouwlieden aan het werk waren aan wat een heel hoog gebouw bleek te zijn.

Plotseling gebeurde er iets vreselijks. De stellage stortte in, de werklui vielen naar beneden en vervolgens stortte het hele gebouw met een donderend geraas in elkaar. Ik zag mannen door brokstukken verpletterd worden. En terwijl ik met beschermende handen mijn vrouw en dochter naar achteren duwde met het besef dat ik hen dringend in veiligheid moest brengen, viel het hoge gebouw naar voren. Het raakte het gebouw aan de overkant van de straat. Tot mijn verbijstering bleef het daar niet bij. Nee, dit gebouw viel naar links en raakte het pand ernaast.

Ook dit gebouw begon te vallen. En nu, vanuit een veel hoger gelegen perspectief dat trouwens niet meer uitkeek over mijn geboortestad, maar een of andere wereldstad, zag ik steeds meer gebouwen omgaan. De wereld stortte in. Het laatste dat ik me van mijn droom kan herinneren was het besef dat ineens tot me doordrong dat dit het oordeel van God over de mensheid was. Toen werd ik wakker.

Onlangs moest ik weer aan deze droom denken. Tot mijn verbazing (want ik ben geen ‘dromendromer’) besefte ik dat deze droom bezig is uit te komen. Wat vorig jaar als een lokale creditcrisis begon die de huizenmarkt in de Verenigde Staten trof is uitgegroeid tot een wereldwijde dominogolf waarvan het einde nog lang niet in zicht is.