Opwekking en cultuur

Volgens Habakuk.nu is opwekking al enkele decennia een focus in de evangelische beweging. Los van theologische overwegingen kun je je afvragen waarom dat zo is. Oprecht verlangen naar meer van God zal daar ongetwijfeld deel van uitmaken. Ik geloof dat er echter ook een verklaring te vinden is in diverse sociologische en culturele ontwikkelingen in het Westen.

1. Onze cultuur is in toenemende mate emotiegericht. Mensen zijn uit op een kick. Het 'carpe diem' moet waargemaakt worden. Men moet het 'ervaren' om het als 'waar' te kunnen bestempelen. Ook de evangelische beweging onttrekt zich niet aan deze invloed. En dus hoppen we van conferentie naar conferentie, moet de muziek zo hard mogelijk en zijn grote kerken aantrekkelijk. Het verlangen naar opwekking brengt mensen samen en in de mate waarin er opwekking plaatsvindt, voelt men het verlangen naar ervaring bevredigd. Vreemd genoeg zou het wel eens kunnen zijn dat de hang naar opwekking in verband staat met ik-gerichtheid en de invloed van een hedonistische cultuur.

2. Onze cultuur is beeldcultuur i.p.v. woordcultuur geworden. Je moet er naar kunnen kijken en het moet bewegen. Dat is de enige manier om de aandacht van mensen vast te houden. Beelden vertellen geen waarheid, maar interpreteren die. Beelden hebben een ongelofelijke kracht, dringen diep door, brengen emotie te weeg. In plaats van het woord (dat onderwijst, vermaant, en vaneen scheidt) zijn beeld en emotie de pijlers geworden van het geloof. Mensen worden geleid door hun emoties en wat die emoties opwekt. De hang naar opwekking zou wel eens mede verklaard kunnen worden door het feit dat de (gefingeerde en echte) beelden van een massaal christendom aanzetten tot een emotionele beleving van het geloof. Zonder deze beelden dreigt het geloof van velen schipbreuk te lijden, omdat het niet geworteld is in de Schrift en daardoor niet gevoed wordt.